พลั้งปากเสียศีล พลั้งตีนตกต้นไม้ หมายถึง (สํา) ก. พูดหรือทําอะไรโดยไม่ระมัดระวังย่อมเกิดความเสียหาย.
(สํา) ก. พูดหรือทําอะไรโดยไม่ระมัดระวังย่อมเกิดความเสียหาย.
[เผฺลอ] ว. ผิดพลาดเพราะหลงลืมไปชั่วขณะ.
[พฺลาด] ก. ผิดพลาดไปโดยไม่ตั้งใจหรือไม่ทันคิด, พลาดพลั้ง ก็ว่า.
[พฺลัด] ก. พลาด หลุด หรือตกจากที่ใดที่หนึ่ง เช่น ของพลัดจากมือเด็กพลัดจากต้นไม้, พรากจากกันโดยไม่รู้ว่าหลงไปอยู่ที่ใด เช่นพลัดพ่อ พลัดแม่, พรากจากถิ่นฐานหรือบ้านเกิดเมืองนอนเดิมเช่น พลัดถิ่นฐานบ้านเมือง พลัดบ้าน พลัดเมือง.
ว. อยู่ไกลจากถิ่นที่อยู่ของตน เช่น เรียกรัฐบาลที่ตั้งศูนย์บัญชาการอยู่นอกประเทศของตนว่า รัฐบาลพลัดถิ่น.
(สํา) ก. พลัดพรากจากถิ่นฐานเดิม, ระหกระเหิน.
ก. จากไป, แยกออกจากกันไป.